Mənası şiddətli arzu, arzulanan şey üçün atılmaq olan şəhvət ən mükəmməl ünsürlərlə ən böyük bəlaları özündə daşıyan əsrarlı bir keyfiyyətdir. O halda şəhvəti yalnız pis olaraq qiymətləndirib rədd edə bilmərik. «Allah şəhvəti insana boşuna verməyib. Mənfəətə qaçmaq, əməl və həvəs kimi şeylər hamısı ondan qaynaqlanır. İnsan və heyvan nəslinin davamı da şəhvət sayəsindədir. Əgər şəhvət olmasaydı, yer üzü xaraba, insanlar arası müamilələr hökmsüz və nəsil kəsilmiş olardı» (Əhməd Rüfət).

Şəhvətin faydalı və zərərli çeşidlərini ayırmaq üçün isabətli və yalançı şəhvət ölçüsünü işlədənlər var. Bunlara görə, isabətli şəhvət bədən üçün zəruri olan şeylərə duyduğumuz arzu, yalançı şəhvət isə bədən üçün lüzumsuz olana yönələn arzudur. Adlarına nə deyirik, deyək, Quran şəhvətin həm məqbul, həm də çirkin olanlarına işarə edir: «Qadınlara, uşaqlara, kantar-kantar qızıl-gümüşə, ürgəyə, mal-qaraya, torpağın məhsullarına qarşı hərisliyə, həvəsə qurşanmaq cazibəli göründü insanlara. Bunlar dünya həyatının gəldi-gedər nemətləridir. Allahın dərgahıdır gediləsi gözəl yer» (Ali İmran, 14).

Burada sayılan şeylərin hamısı halal dairəsində olanlardır. O halda onlara duyulan arzu ehtirasla dolu və həddi aşan tipdən olanda pis və çirkindir. Bu ayə isə şəhvətin pisinə işarət edir: «Allah sizin tövbələrinizi qəbul etmək istər. Şəhvətlərinə uyanlar isə sizin böyük bir meyllə yoldan sapmanızı istərlər» (Nisa, 27).

Şəhvəti normal ölçülər içində tutmağa islam əxlaqında iffət deyilir.