Nizami Munacat

Nizami GƏNCƏVI

(«Leyli və Məcnun» poemasından)

Ey adı ən gözəl başlanğıc olan,
Adınla başlanır yazdığım dastan.

Sən ey xatirəsi könlümə həmdəm,
Adın düşməmişdir bir an dilimdən.

Bütün varlıqları Özün yaratdın,
Bağlı qapılara açardır adın.

Adının qərarı olmadan əvvəl,
Qələm tutmamışdır dünyada bir əl.

Ey bütün varlığın həyat təməli,
Yetməz dərgahına bir insan əli.

Sənin tərifindir «təbarəkallah»,
Alqış cəlalına, feyzinə, Allah!

Yeddi qız, doqquz taxt qapında sənin,
Olmuşdur daima pərdə çəkənin.

Ey öz varlığı da bilinməz hikmət,
Zahirə, batinə bir Sənsən bələd.

Bütün bu canlılar, cansızlar ki var,
«Yaran» deməyinlə yarandı onlar.

Hökmünlə ruh alır, əql alır bədən,
Yaradan da Sənsən, öldürən də Sən.

Ey sirr aləminin ulu məhrəmi,
Dolduran, boşaldan Sənsən aləmi.

Sənin sifətində öz tərifin var,
Yox sözün yox olur, var sözün də var.

Əmri mütləq olan ey böyük hünər,
Kainat əmrinlə iki bölünər.

Sən ey möhtacların ürək dirəyi,
Böyük vicdanların Sənsən diləyi.

Ən iti gözlərə Sən sürmə çəkdin,
Bağlı qapılara özün baş çəkdin.

Ey Ustad, göstərir yazdığın əsər,
Zamanı əvvəldən axıra qədər.

Ağasan, qulundur hər şey dünyada,
Sultan Sən özünsən, başqası gəda.

Yolun – işığıdır əbədiyyətin,
Şəriksiz yaranmış bütün niyyətin.

Saysız yaratdığın nemətlər durur,
Bu sirri tapmağa acizdir şüur.

Lütfünlə hər şeyin qeydinə qaldın,
Dünyanı ən yarar bir şəklə saldın.

Axşamın qapqara, səhərin ala,
Atına göyləri yaratdın tövlə.

Yeddi düyün vurdun göylərə birdən,
Yetmişi açıldı bu qüdrətindən.

Bir gül qaldıraraq torpaqdan həmən,
Onunla yüz ayna təmizlədin Sən.

Hansı bir varağı yazdınsa əgər,
İkicə hərf ilə dedin müxtəsər.

Bir dağ çapmadısa bu «kaf» ilə «nun»,
Göy adlı bir böyük Bisütun qurdun.

Hardasa dünyanın dövləti, varı,
Bu iki hərfdir onun açarı.

Yanlış bir hərf də yazmadın yenə,
Qoydun hər nöqtəni Sən öz yerinə.

Sənin sənətinlə yarandı aləm,
Yoxdur bu sənətdə başqa bir qələm.

Lütf et mən yazığa, sığındım Sənə,
Bir söz xəzinəsi bağışla mənə.

Xəzinən bu payla heç də azalmaz,
Başqa xəzinədə bu kərəm olmaz.

Şahlığın, qulluğun öz qismətindən
Hər kəsə bir dövlət, nemət verirsən.

Hər zülmün alovu, məzlumun ahi,
Bir Sənə məlumdur, böyük İlahi!

Hələ yazılmamış kitabları sən,
Oxuyub aləmə xəbər verirsən.

Əql büdrəmədə, kuyinsə zülmət,
Yol da ki tük kimi nazikdir, heyhat.

Köməyim olmasan, ya Pərvərdigar,
Bu düyün ağılla necə açılar?

Ağıl işıq alır Sənin qapından,
Yanar dərgahına girdiyi zaman...

Ey mənim əqlimə mənalar verən,
Mən axtarışçıyam, Sən yol göstərən,

Yollarım qorxulu olsa da bu dəm,
Sən ki rəhbərimsən, qorxan deyiləm.

Yüküm çox ağırdır, düşmüşəm gücdən,
Tükənmiş taqətim, de, neyləyim mən?

Nə qorxu, yoxsa da canımda qüdrət,
Sənin köməyinlə işlərəm, əlbət.

Lütfün ki qəhrindən ayrı deyildir,
Yanında şərbət də, zəhər də birdir.

Əsirəm, şübhəsiz, hüzurunda mən,
Lütfünlə yaşaram, ölləm qəhrindən,

Qoy içim mərhəmət şərbətlərindən,
Qəzəb badəsini mənə vermə Sən.

Qəzəbin layiqsə əzəldən bizə,
Rəhmin də düşmüşdür qismətimizə.

Nə qədər nəfəsim çıxmamış candan,
Əlim ətəyində gəzirəm hər an.

Bir gün can evimdən çıxsa nəfəsim,
Dualar deyəcək adına səsim.

Ölüm səfərinə qoyarsam ayaq,
Adın vücuduma həput olacaq.

Tozlara dönsə də bu aciz bədən,
Hər yerdə, hər zaman məbədim Sənsən,

Böyük dərgahına girdiyim zaman.
Neylər bu dərgahdan qovulmuş şeytan?

Boynuma asdımsa tilsimini mən,
Qorxmuram divlərin böyüklüyündən.

Mənəm dərgahında bir dilsiz ehram,
Sənin sorağınla ləbbeyk vuraram.

Ehram sındıranlar çoxdur dünyada,
Bu şərdən məni gəl saxla, ey Xuda!

Bəlalar gizlidir, bikəsəm, Allah,
Varmı Səndən özgə mənə bir pənah?

Bir Sənsən dünyada əlimdən tutan,
Nə versən, qailəm, böyük Yaradan!

O saf cövhərindən alsa bədənim,
Misim qızıl olar dünyada mənim.

Lütfündən bir işıq göstərsən əgər,
Torpaq qızıl olar, su dürrə dönər.

Bir gövhər də olsam, bir saxsı da mən,
Hüsnüm bəzənmişdir Sənin hüsnündən.

Libasım ətrinlə süslənər müdam,
Buyam, ya dirəmnə, ya da ud olsam.

Qarşında nə dinim, nə taətim var,
Qapında boş əlim şəfaət umar.

Gəmim qərq olmamış qanlı sularda,
Rəhm et, əlimdən tut, qalmayım darda.

Qaldır yıxılmışı bu qara yerdən,
Məni cəhl atından özün düşür Sən.

İlahi, dar gündə Sən ol həmdəmim,
İstədiyin yerə çatsın qədəmim.

Aç mənim üzümə nur xəzinəni,
Zülmətlər içindən xilas et məni.

Qorxuyla, ümidlə baxıb dünyaya,
Bir pərvanə olum Günəşə, Aya.

Söylə, nə vaxtadək bir tikə üçün
Şaha və gədaya yalvarım hər gün?

Süfrəndən nemətli bir şey olarmı?
Səndən səxavətli dünyada varmı?

Öz xırmanından ver zəkatımı Sən,
Qəbzinlə gəzməyim qapı-qapı mən.

Bir əkin yeriyəm – hər yeri bərbad,
Bu, suyla, torpaqla olacaq abad.

Mənə öz qapından ver torpaqla su,
Axıtsın yolumda olan kol-kosu.

Məni mənliyimdən ayıran zaman,
Sən öz cövhərini alma canımdan.

Məni qaytaranda özümə dərhal,
Mərhəmət kölgəni, gəl, üstümə sal.

Bu sayən olmasın çıraqdan uzaq,
Gün kimi parlasın işıq saçaraq.

Ta ki işığınla həmdəm olum mən,
Nur kimi kənarda durum kölgədən.

Başqa həmdəmləri almayım dilə,
Unudum nə varsa bu gündən belə.

Vəfasız yaranmış bütün qapılar,
Bir sənin qapında vəfa tapılar.

Ancaq həyatdadır vəfa, etibar,
Ölümlə dağılıb məhv olur onlar.

Qiyamət gününü görmədikcə mən,
Ayrılan deyiləm Sənin əhdindən.

Bir Səni çağırır cahanda səsim,
Xatirən olmasa, batar nəfəsim.

Əzəl yer üzünə mən gəlməmişdən,
Qurduğun nizamı görməmişdim mən.

Torpaqdan yaratdın mayəmi mənim,
Torpaqdan yem aldı bütün bədənim.

Tanrı! Varlığıyın gözəlliyindən,
Bütün kainata zinət vermisən.

Lütfün ki olmuşdur mənə müyəssər,
Varlığım çürüyüb gedənə qədər

Harda «otur» desən, oturacağam,
Qarşında qul kimi lal duracağam.

Gördüyün bu yoldan çox keçmişəm mən,
Gah quyu dibindən, gah taxt üstündən.

İstər qoca olum, istərsə cavan,
Yollar müxtəlifdir, mən isə haman.

Bir haldan bir hala keçsəm də dəm-dəm,
Yenə ilk şəklimə hərəkətdəyəm.

Möhtac yaratmadın heç kəsi əzəl,
Dünyada məni də mətəl qoyma gəl!

Zərrəcə qorxmuram gələn əcəldən,
Bu yol dərgahına gedir əzəldən.

Bağ, bostan yoludur ölümün izi,
Dostlar sarayına aparır bizi.

Ölüm ki Səndəndir, nə qüssə, nə qəm,
Qoy ölüm, ölümdən mən dad çəkmərəm.

Hərçəndi dünyada ölüm gerçəkdir,
Ölüm ölmək deyil, yer dəyişməkdir.

O, yemək yerindən yataq yerinə,
Ordan şah yanına bir yoldur yenə.

Sənin məclisinə gedən bu yoldan,
Əbədi yuxudan qaçmaram, inan.

Sənin ki şövqün var, mən bəxtiyaram,
Şad yatıb, hər zaman şad da qalxaram.

Əgər dərd üzündən qulun Nizami
Sənə yalvardısa, tut ilticamı.

Dəryandan yüksələn bulud bil məni,
Yağsam da, boşaltma bu xəzinəni.

Yüz lüğət yaradıb yazsa yüz əsər,
Hər sözün başında Səni təriflər.

O, yüz min üzr ilə qapında durar,
Bilir ki, boynunda min günahı var.

O bütün dərdini danışmaz ki, Sən,
Lalların dilini yaxşı bilirsən.

Xəmirəm, qarasa, Sən yoğurmusan,
Xəttim qarışıqsa, Özün qurmusan.

Sən öz xətlərinin hamsını yusan,
Ömürlük bağlaram ağzımı, inan.

Bir daha versən də mənə ixtiyar,
Hakimlər hakimi, ixtiyarın var.

Ölüm pəncəsiylə döyüşməmiş mən,
Rüzgarın cilovu çıxmamış əldən,

Sən mənə rəhm edib yol göstər yenə,
Peyğəmbər qəbrinin ziyarətinə.

<<<