Qurani-Kərimdə 110-a yaxın yerdə keçən «dünya» sözü isim deyil, sifət kimi işlənməkdə və yüzdə doxsandan çoxunda «həyat» sözünün mənasını bildirməkdədir.

Dünya «dənaət» kökündən bir sifət olub, bəsit, adi, ölümlü mənalarına gəlir. Quran yüzə yaxın yerdə adi, bəsit həyat (əl-həyat əd-dünya) deyiminə yer verməkdə və insanı belə bir həyata tənəzzül etməməyə çağırmaqdadır. Təəssüf ki, Qurana tərs düşən bir qənaət dünya sözünü isim olaraq mənimsəyib və nəticədə bu söz yer kürəsi mənasında xalq arasında yayılıb. Bunun nəticəsində Quranın dünyanı pislədiyi, dünyadan ikrah etdiyi, insanı dünyadan üz çevirməyə çağırdığı barədə yanlış qənaət formalaşıb. Quran coğrafi və astronomik mənada dünyanı ifadə eləmək üçün «ərz» sözünü işlədir. Və Qurana görə, ərz ilahi ayələrlə dolu, hərəkət halında bir kürə olub, tədqiq edilməsi, ehyası, qorunması, gözəlləşdirilməsi insandan istənən ilahi bir əmanətdir. Quranın çirkin gördüyü dünya isə insanı Allahdan uzaqlaşdıran iyrəncliklərin və səfilliklərin ümumi sifətidir. Bu mənada dünya insanın pis sifətlərinin simvolu, adı olan nəfsdir. Necə ki, Əbu Səid əl-Xərraz (öl.899) belə demişdir: «Dünya nəfs və onun arzularından ibarətdir. Qul nəfsin arzularını tərk edəndə dünyanı tərk emiş olur. Görmürsənmi, insan bəzən əlində heç nə olmadığı halda tamahı üzündən dünyapərəst olmaqdadır». Bu mənada dünya üçün peyğəmbərimiz «Dünya sevgisi bütün yanılmaların başıdır» buyurub.

Pislənən dünya nəfs olduğuna görə Allah ilə könlümüz arasında olan hər şeyi dünya görmək lazımdır. Bu, pul, qarşı cinsə həvəs, və şöhrət ola bildiyi kimi, ibadətlərdən qaynaqlanan qürur da ola bilər.