Bütün böyük dini sistemlərdə – buddizm, iudaizm, induizm və xristianlıqda özünə yer tapan mistika – təsəvvüf ideyaları islamda da ilkin çağlardan özünü göstərib. Onun ilk nümayəndələrindən biri bütün türk sufilərinin ulu babası sayılan Əhməd Yəsəvi (1166-cı ildə vəfat edib) idi. Yəsəvi əslən Türküstandan idi. Türklərin müsəlmanlığı qəbul etməsində onun böyük rolu olub.

Yəsəvinin türkcə yazdığı «Divani-hikmət» əsərində müsəlmanlıq təbliğ olunurdu. Bu kitabdakı şerləri sufi dərvişlər qopuzların müşayiəti ilə oxuyurdular. Bu dərvişlər ozana bənzədiklərindən türklər onları rəğbətlə qəbul edirdilər. Əhməd Yəsəvinin ən böyük xidmətlərindən biri də türklərin əski inancları ilə müsəlman dəyərlərinin sintezini yaratması idi. Yəsəvi təkyələri tədricən əcəmi təsirindən kənar türk-islam mədəniyyəti mərkəzlərinə çevrilirdi. Deyilənə görə, Əhməd Yəsəvi bir təsəvvüf əhli kimi həyatın mənasını da fəna fillaha çatmaqda görüb və özü altmış üç yaşına keçərkən (Məhəmməd peyğəmbərin yaşadığı müddət) torpaq altında olan hücrəsinə girib və bir daha oradan çıxmayıb. Təsadüfi deyil ki, Əmir Teymur onun qəbri üstündə möhtəşəm bir məqbərə tikdirmişdi. Sonralar yəsəvilikdən iki təriqət yarandı: nəqşbəndilik və bəktaşilik.

Hacı Vəli Bəktaş

Bəktaşiliyi yarıməfsanəvi türk sufisi xorasanlı Hacı Vəli Bəktaşın adı ilə bağlayırlar. Monqollar Səlcuqilər dövləti və xilafətin qalıqlarını dağıdandan sonra o, Kiçik Asiyaya mühacirət edib. Hacı Bəktaşın öz ruhani silsiləsini Əhməd Yəsəvidən götürdüyü və onun vasitəsilə imam Museyi-Kazıma çıxdığı deyilir. Hacı Bəktaşın əsərləri qalmadığınıdan onun təlimi haqda bitkin bir fikir yürütmək çox çətindir. Ərəb dilində «Məqalət» adlı əsərin müəllifi olduğu deyilir. Amma bu əsərin orijinalı qalmayıb. Bir zamanlar Hacı Vəlinin digər gəzərgi dərvişlər kimi qələndəriyyə təmayüllü olduğu ehtimal olunur. Bu, sonralar bəktaşilik təriqətində bir çox izlər buraxıb. Qələndəriyyə hinduist və buddist ənənələrindən təsirlənən bir təriqət idi. Qələndərlər, adətən, sədəqə toplamaqla dolanırdılar. Ən zəruri şəxsi əşyalardan savayı heç bir əmlaka sahib olmazdılar. Sərgərdan həyat tərzi sürən qələndərlərin bir qismi nikahsız yaşamaq haqda əhd də edərdilər. Qələndərlərin bir qisminin çox ekzotik görünüşü də olardı: onlar başlarını, üzlərini, bığ, saqqal, hətta qaşlarını da tərtəmiz qırxdırar, qısa xirqə geyərdilər. Başlarına konusşəkilli papaq qoyar, üstlərində isə ağır dəmir bəzəklər – boyunbağı, üzük, bilərzik və s. gəzdirərdilər. Onların həyat tərzi çox sadə idi. Bahalı olan bütün şeylərə nifrət edər, həmişə gülərüzlü olar, daim səfərlərdə dolanardılar. Beləliklə, Hacı Bəktaşın Orta Asiyadan gətirdiyi panteist dünyagörüşü ünsürlərinə qələndərlərə məxsus keyfiyyətlər də əlavə olunmuşdu.

Hürufiliklə yaxınlaşma

Bəktaşilik 1450-ci ildən sonra hürufiliyin güclü təsirinə məruz qalmağa başlayır. Teymurilər tərəfindən təqib olunan Fəzlullah Nəiminin edamından sonra dağılışan hürufilərin böyük hissəsi Anadoluya keçmişdi. İmadəddin Nəsiminin Anadoluda Hacı Bəktaşla görüşmək istəməsi, amma ikincinin ehtiyatlılığı üzündən bu görüşün baş tutmaması barədə yazan müəlliflər də var. Anadoluda da təqib olunan hürufilər buradakı qələndəri təkyələrinə üz tuturdular. Nəticədə onlarla qaynayıb qarışdılar, bəktaşilikdən dəstək aldılar, onun içində söz sahibi oldular və Fəzlullah Nəimini də bəktaşiliyin digər övliyaları ilə birlikdə təqdis olunan (müqəddəsləşdirilən) övliyalar sırasına saldırdılar. Hürufiliyin ardından səfəviyyə də Anadolu ərazisinə nüfuz etməyə çalışır və buna, əsasən, nail olurdu. 16-cı əsrin əvvəllərində Bəlim Sultan təriqətin başına keçəndə artıq bəktaşiliyin simasına son cizgilər əlavə olunurdu. Elə bu zamanda «Haqq-Məhəmməd-Əli» şəklində ifadə edilən üluhiyyat məfhumu meydana gəldi və on iki imam kultu təriqətin əsasları arasında başa keçirildi. Bəktaşılər on iki imamı nəzərdə tutan on iki guşəli ulduz şəklində boyunbağı taxardılar. Yeniçərilərin bayrağında şiə simvolları kimi Əlinin zülfüqarı və əl şəkli olardı.

Bəlim Sultan

Bəktaşılik özünə dəstəyi kənd əhli içində tapmışdı. O, inkişaf edir, zaman keçdikcə çoxlu icma və məbədləri, ciddi ierarxiya qaydaları olan bir təriqətə çevrilirdi. Unifikasiya olunmuş mərasimləri və ayinləri, xüsusi reqlamentlə tənzimlənən qəbul və təqdimetmə mərasimləri, rəmzləri və paltarı olan bu təriqət durmadan güclənirdi. Təriqətin ən ciddi təşkilatlanma dövrünü Bəlim Sultanın adı ilə bağlayırlar (1516-cı ildə ölüb). Onu Piri-sani – ikinci pir adlandırırdılar. Bəlim Sultan özünü Hacı Vəli Bəktaşinin davamçısı, varisi elan etmişdi. Onun apardığı islahatlar təriqətin nüfuzunu daha da artırırdı. Bir sıra müəlliflər hətta nikahsızlıq əhdi məsələsinin də Bəlim Sultanın ideyası olduğunu güman edirlər. Bu islahatlarla razılaşanlarla yanaşı, (bu qisim özünü «çələbi» - Hacı Bəktaşın davamçısı sayırdı), razılaşmayanlar da olurdu. İkinci qrupda olub islahatlara qarşı çıxanlar isə «baba» adlanırdılar. Bəlim Sultandan sonra ana təkyə olan Pir Evi və qardaşlığa rəhbərlik çələbilərdə qaldı. 16-cı əsrin ikinci yarısında bəktaşiliyin rəhbəri Sərsam Əli baba qardaşlığın ən yüksək postunu – Dədə-baba vəzifəsini yaratdı. Bu vəzifə seçkili idi və ona yiyələnmək üçün mərkəzi məbəddən olan səkkiz babanın səsverməsindən keçmək lazım gəlirdi.

İnanclar xəlitəsi

Bəktaşiliyin islam öncəsi türk inanclarından olan şamanizm, buddizm və İran dinlərindən bir sıra ayin və ərkan elementləri aldığı haqda məlumatlar var. Yəsəviyyə vasitəsilə əski türklərdən ər-arvadlardan ibarət cütlərin iştirak elədiyi kımız içmə mərasimi bəktaşilikdə qorunurdu. Manixeyçilikdən isə təriqətə yeni daxil olan kişi və qadınları təriqətin üzvlərinə təqdimetmə mərasimi götürülmüşdü. Məşhur «əlinə, dilinə, belinə sahib ol» düsturunun da manixeyçilikdən gəldiyi söylənilir. Bəktaşılikdə od kultu, çeşidli təbiət kultları , tənasüx (ruhun bir bədəndən çıxıb başqa bir bədənə girməsi) və bir sıra başqa dinlərdən gəlmə inancların olduğunu görürök. Bəktaşilərin çox güclü təbliğat maşınları olub. Onlar getdikləri yerlərdə yerli inancları teziliklə islamlaşdırır, onlara hörmətlə yanaşaraq təriqətlərini yayırdılar. Rumıniya, Bolqarıstan, Yunanıstan və Albaniyada belə olmuşdu. Yerli xristianları bu yolla asanlıqla islama gətirmişdilər. Yuxarıda qeyd edilən və bir sıra başqa inanclardan ayrı-ayrı detalları hər zaman öz təlimlərinə qəbul edərək bəktaşilik bir inanclar xəlitəsinə çevrilmişdi. Bəktaşilikdə məhərrəmlik mərasimi də xüsusi qeyd olunurdu. Sazın müşayiəti ilə nəfəs deyilən ilahilər oxunurdu. Həzrət Əlini yüksək tutur, şiə bayram və ayinlərini icra edirdilər. Bəktaşilərin Şah İsmayıl Xətayinin şerlərini təbliğ etməsi haqda məlumatlar da var. Anadoluda xalq arasında Cəlaləddin Rumi və Hacı Bəktaşın nüfuzu o qədər böyük olub ki, onların hansının daha yüksək olması ətrafında mübahisələr gedirmiş. Müsəlman edilmiş xristianların da çox vaxt üzlərini bəktaşiliyə tutduğu deyilir. Bəziləri Hacı Bəktaşın xristian uşaqlarından təşkil olunan yeniçəriləri xeyir-dua etdiyini də yazır. Yeniçərilər dərviş libasına bənzəyən libas geyinir, bayraqlarında isə şiə nişanı: Həzrət Əlinin zülfüqarı və əl təsvir olunmuş nişan gəzdirirdilər. Hacı Bəktaşın özü böyük mütəsəvvif idi. Başına dördkünc tac qoyurdu. Bəktaşilikdə bu dörd əsas: təsəvvüfün dörd qapısı – şəriət, təriqət, mərifət və həqiqət kimi qəbul olunmuşdu. Təriqətin maliyyə işləri vəqflər vasitəsi ilə həyata keçirilirdi. Başqa sufi təriqətlərindən fərqli olaraq, bəktaşilərin yalan şəbəkələrinin olduğu da yazılır. Nəqşbəndilikdən fərqli olaraq, bəktaşilik əsasən Kiçik Asiya ərazisində yayılmışdı. Sultan I Mahmud tərəfindən təşkil edilən yeniçəri korpusları ilə əlaqələr yaranandan sonra isə güclü inkişafa başlamışdı. Bir çox Qərb müəllifləri bütün sufi təriqətlərini orden hesab etsələr də, əslində az-çox bu anlama uyğun gələn bəktaşilik və səfəvilik idi. Çünki başqa sufi təriqətlərinin əksəriyyətində katolik ordenlərinə xas olan ierarxiya nərdivanı olmayıb.

İerarxiya nərdivanı

1. Aşiqlər – bunları assosiativ üzvlər də adlandırmaq olar, elektorat da. Təriqətə rəğbətlə yanaşan, amma hələ Yolu seçməyənlər belə adlanırdı.

2. Mühibb – təqdimetmə mərasimini keçmiş aşiqlərdir. Bunlara bir sıra mərasim və ayinlərin icrasında iştirak etməyə icazə verilirdi.

3 Dərviş – özündən böyüklərə qulluq eləmək qaydalarını öyrənmiş, Yolu keçmək üçün and içib icazə almış, xirqə və digər simvolları daşımaq hüququ əldə eləmiş kəslər.

4 Baba – Dədə-baba və ya regional təkyənin xəlifəsi tərəfindən təyin olunardı. Bu titulun sahibi yerli təkyənin başçısı, ya da regional təkyədə şöbə rəhbəri ola bilərdi.

5 Dərvişi-mücərrəd – nikahsızlıq andı içmiş dərviş. Xüsusi gizli mərasimləri olardı. Yalnız məbəddə yaşayar, bığlarını, saç və saqqallarını qırxar, fərqləndirici nişan olaraq sağ qulaqlarında mis ya gümüş sırğa olardı (qələndərilər kimi).

6 Xəlifə – Çələbinin müavini. Regional təkyənin rəhbəri olardı. Babaların içərisindən seçilər və Dədə-baba tərəfindən imzalanan xüsusi icazənamə alardı. Bu icazənaməyə hakimiyyət simvolu kimi lampa, ələm, süfrə və s. əlavə olunardı.

Bəktaşilik Osmanlı mədəniyyətində

Bəktaşilik Osmanlı mədəniyyətində mühüm rol oynayıb. Qədim türklərdə qam-ozanların oxuduğu nəğmələrə bənzəyən bəktaşi nəfəsləri orta əsrlərdə əhali içərisində geniş yayılmışdı. Şəriətdə düzgün sayılmasa da, bəktaşilikdə rəsm sənətinin də işləkliyinin və inkişaf etdirildiyinin şahidi oluruq. Bəktaşi rəssamlar tərəfindən on iki imam, həzrət Əli, əhli-beyt, Hacı Vəli Bəktaşinin təsvirləri yaradılırdı. Hürufiliyin təsiri ilə hərflərdən ibarət şəkillər çəkilməsi də yayılmışdı.

Sonun əvvəli

On səkkizinci əsrdən etibarən yeniçəri kazarmalarında tez-tez aclıq aksiyaları və qiyamlar olardı. Bunun nəticəsi olaraq yeniçəri dəstələrini ləğv etmək fikri yetişməyə başladı. 1826-cı ildə yeniçəri ordusu məğlub ediləndən sonra ləğv edildi. Kırşehirdə Hacı Bəktaşın dəfn olunduğu məbəd isə bəktaşilərdən alınıb nəqşbəndilərə verildi. Bundan sonra bəktaşilər gizli fəaliyyət göstərməyə məcbur oldular. Ayrı-ayrı dönəmlərdə təşkilat zəifləyəndə bəktaşilər istehza predmetinə çevrilirdi. «Bəktaşi» sözü yolunu azmış və əhlikef anlamına yaxınlaşmışdı. Onlar haqqında lətifələr dolaşır və bunların bir çoxunda bəktaşilər allahsız kimi hədəfə tutulurdu: «Bir bəktaşi gəmi ilə gedirmiş. Birdən tufan qopur və gəmini atıb-tutmağa başlayır. Bəktaşi bərk qorxur. Ona deyirlər: «Qorxma, Allah rəhmlidir». Bəktaşi deyir: «Elə mən də ondan qorxuram ki, Allahın ac balıqlara yazığı gələ və bizi onlara yem edə». Və ya: «Bir bəktaşi yol ilə gedən bir ağa görür. Ağanın ardınca yaxşı geyinmiş sağlam nökərləri gedirmiş. Bəktaşi üzünü göyə tutub deyir: «Ya Allah, bu ağaya bax, Sən də qullarını belə saxla».

İyirminci əsrdə

Birinci dünya müharibəsi zamanı Türkiyənin başı üzərini təhlükə alanda bəktaşi Vəliəddin Çələbi yeddi minlik bəktaşi qoşunu toplayıb əlindən gələni elədi. Mustafa Kamal Atatürk ilk zamanlar ruhani təşkilatlara dözümlülük göstərdiyindən, Vəliəddin hətta Millət Məclisinə deputat da seçilə bilmişdi. Onun ölümündən sonra təşkilata rəhbərlik qardaşı Cəmaləddinə keçdi. Cəmaləddin Çələbi vətənə və recimə sədaqətlə xidmət etməyə söz versə də, bəktaşiliyin taleyi artıq həll edilmişdi. 1925-ci ildə təkyələr yenidən bağlandı. 1928-ci ildə isə dinin dövlətdən ayrılması haqda fərmandan sonra fəaliyyətləri tamamilə dayandırıldı. Bundan sonra bəktaşilərin bir qismi Albaniyaya köçdü.